Zondag 29 oktober 2006 wordt de Breeze verkocht. We zijn er beduusd van. Een jaar lang heeft ze te koop gestaan bij de plaatselijke makelaar. Maar zonder succes. Een jaar lang hebben we ook gedubt of we het wel écht willen. Er zijn wat grote investeringen nodig voor de huidige wijze van gebruik. Zonnepanelen of een aggregaat voor als we langer voor anker liggen. En liefst ook airconditioning. Investeringen waarover je moet nadenken als het schip 20 jaar oud is.
En dan plotseling drie dagen voor ons vertrek naar huis, we zijn de koffers al aan het inpakken, staat er een Frans echtpaar op de steiger. De Breeze is in tijden niet zo mooi geweest. Een paar dagen geleden heeft onze nieuwe Argentijnse vriend Roberto voor ons de hele romp gepoetst in de bijboot. Zelf heb ik de teakhouten kuipbanken vervangen. Binnen is alles opgeruimd en spic en span. Vivaldi klinkt lieflijk uit de luidsprekers. De kandidaat kopers tonen zich zeer enthousiast. Mevrouw vindt met name de eendjes op onze gordijntjes zo prachtig. Het zijn senioren en ze hebben nog nooit eerder gezeild. Ze blijven nog geen kwartier, maar 's middags komen ze terug met de makelaar. Die heeft er tot nu toe alleen op afstand een paar foto's van genomen, maar doet nu alsof hij er zelf de oceaan mee is overgestoken. Wij houden ons op afstand. De volgende dag worden de contracten getekend. Het "promesse d'achat", in drievoud in het Frans en met een soort Engelse vertaling erbij.
We kunnen het niet goed geloven. Maar we moeten wakker worden want we hebben nog maar een dag om al onze huisraad in te pakken. We kopen bij de lokale supermarkt de totale voorraad boodschappentassen op, evenals alle plakband. Maar omdat het er allemaal niet in kan, delen we aan de kinderen op de steiger royaal zwemvestjes uit, snorkelspullen en hengels. De rest persen we in de tassen. De makelaar heeft zich contractueel verplicht deze een jaar lang bij hem thuis op te slaan. Toen hij tekende wist hij nog niet dat hij vijfenveertig boodschappentassen en twee vouwfietsen in zijn logeerkamer zou krijgen.
Onze beduusdheid duurt voort als we in het vliegtuig zitten. De Breeze verkocht. Zou het echt waar zijn? Je weet het nooit met die Fransen. Maar als het waar is, verdient deze aspirant zeiler het eigenlijk wel om in onze Breeze te zeilen? Nog nooit heeft ze ons in de steek gelaten. Alle havens van de Engelse oostkust hebben we met haar bezocht. Talloze 24-uurs races hield zij zich kranig. Zelfs bij windkracht 9. Met de Schuttervaer-race scheurde ze 's nachts door de geulen van het Wad. Tijdens de 200 mijl solo wist ze me aan boord te houden toen ik mijn evenwicht verloor. In de Lagos race bracht ze ons naar de tweede plaats in ons klassement en in de dramatische Lissabon race wist ze de bemanning te behouden. En wat doen wij? Wij doen haar van de hand op een achternamiddag aan een Franse aankomende amateur schipper in ruil voor een zak met geld.