Kort voor Pasen vliegen Anjès en ik weer terug naar Guadeloupe voor een korte vakantie. De oorlog die gaande is tegen de Muzelmannen maakt alle douaniers uiterst waakzaam. In onze bagage zit onder andere een hoge drukspuit. Zélf vind ik het spuitstuk kort voor vertrek ook al verdacht veel lijken op de loop van een stengun. Maar hoe ik ook pas en meet, de 'loop' blijft uit de bagage steken. De lappen die ik er omwikkel blijken het alleen maar erger te maken. En dus moet ik op vier luchthavens uitleg geven. En omdat dat niet helpt, moet ik overal mijn koffer uitpakken en mijn deodorant en boxershorts uitstallen. Mijn bijdrage aan de strijd tegen het moslim terrorisme.
Verder zitten in de bagage potten polyesterhars, staaldraad, terminals, wantspanners en andere roestvrij staal materiaal om zelf een reparatie te kunnen uitvoeren. Maar vooral ook boeken en factor vijftien.
De Breeze blijkt er bij aankomst prima bij te liggen. We worden hartelijk verwelkomd door diverse bekenden en wisselen nieuws en wetenswaardigheden uit.
Op eerste Paasdag melden onze franse vrienden Chantal en Michel in het voorbijlopen dat ze een zeiltochtje gaan maken naar de Iles des Saints.
Er klinkt een soort uitnodiging in door. Wij zitten ongewassen en slaperig van onze jetlag aan het ontbijt en onze dag is nog blanco. Fietsen huren, een boek lezen in de kuip, de klus van gisteren afmaken, alles is nog mogelijk. Waarom nu hals over kop gaan varen? Toch doen we het. Dan is de drempelvrees om met zijn tweeën uit te varen meteen over en kunnen we ook hun locale bekendheid benutten. Binnen tien minuten zijn we los en op weg naar Iles des Saints. Al in de haven blijkt de Breeze traag en slecht manoeuvreerbaar vanwege de aangroei. Ook missen we de genua omdat die in januari is afgeslagen en opgeborgen. We moeten het nu met de kotterfok doen. Hun "Elena" loopt daarom flink op ons uit. Na twee en een half uur varen verdwijnt zij in de verte voor ons in een baai van Terre d'en Basse. Ze roepen ons op maar met onze kennis van het Frans is converseren over de marifoon niet eenvoudig. We peilen de rotsen en vinden haar na een half uur terug. In twaalf meter diep water gaat onze hele ketting uit. Michel ligt al voor anker en komt snorkelend op ons af. Behalve onze romp blijkt ook de schroef flink aangegroeid. Coquilles! weet Michel. Met een plamuurmes steken we er samen het ergste af. Coquilles blijken verzot te zijn op de Nederlandse milieu vriendelijke anti aangroeiverf.
De siësta uren worden vervolgens door beide bemanningen snorkelend doorgebracht. De Elena vangt zes zee-egels en een flinke schildpad. Het lot van dit laatste beestje valt nog mee: poseren voor een foto en vervolgens nagekeken worden bij het wegzwemmen. De egels treffen het slechter.
Wij zijn op de Elena te dineren gevraagd en zij blijken op het menu te staan als voorafje. Geroutineerd knipt Michel door de stekels aan de onderkant heen en doet ons voor hoe je de oranje substantie aan de binnenkant van de schaal uitlepelt. Negenennegentig procent van dit stekelige Godswonder wordt daarna achteloos overboord gegooid. "Delicieux n'est ce pas!?" roept hij verrukt. Uuh.. c'est très spéciale ... menen wij beleefd. Er volgen vele gangen van inheemse lekkernijen waarbij wij gaandeweg minder afgewogen hoeven te zijn met onze beleefdheden. Speciaal uit de Medoc is er ook wijn ingevlogen en één ding is zeker: zee-egels maken erg dorstig. Tegen het einde van de middag keren wij daarom beschonken zwemmend terug naar de Breeze die honderd meter verderop ten anker ligt. Diep onder ons rotsen vol zee-egels met verloren familieleden, die ons aanstaren.
's Avonds in onze eigen kuip in de marina gaat het over de heilige Antonius die, zoals wij leerden op school, zóveel hield van de dieren en de bloemen dat hij hele dagen met hen sprak. En via hen met zijn Schepper. Maar wat wij nu beseffen is dat wij destijds niet leerden hoe deze heilige in Godsnaam zijn maag vulde!
Kun je zee-egels zielig vinden en niet eten, maar wel bijvoorbeeld schelvis zonder schuldgevoel verorberen? Mijn lieve echtgenote vindt dat in elk geval schildpadden clementie verdienen omdat ze honderdvijftig jaar worden en je zo lief aankijken. En ze voelen zo warm in dat koude water. Ik sympathiseer met deze gedachte maar wordt gehinderd door een zeker dogmatisme. Ofwel niet zeuren en alles wat loopt, vliegt, zwemt en aan takken hangt eetbaar verklaren. Dat doen we al duizenden jaren en als we dat niet hadden gedaan waren we er nu niet geweest. Ofwel constateren dat een nieuw millennium is aangebroken, dat we niet langer als kannibalen onze mede bewoners op deze planeet kunnen opeten. En dan dus een handvest voor de rechten van het dier opstellen. Maar dan voor alle dieren. En dan niet de zeehondjes bevoorrechten omdat ze zo aaibaar zijn en de schildpadjes omdat ze zo oud worden. Maar wat, als we dat doen, moeten we dan in ?s hemelsnaam eten? Ik doe het niet op elke dag sojabonen. En zo blijkt wederom: jede Konzekwentz führt zur Teufel.