"It's all about winning", lees ik op een T-shirt als we na Pasen op een terras wat zitten te eten. Er steekt een blonde kop boven het T-shirt uit en in zijn kielzog volgt een nog blondere kop. Het lijkt niet erg riskant om ze niet in het frans maar in het engels aan te spreken. Swante en Ulf heten ze en ze komen uit Zweden. Swante was schipper op het zusterschip van de Assa Embloy. Ulf is zijn zeilmaat. Ze behoren net als wij tot de familie der overstekers en hebben dezelfde biotoop als wij. We zetten twee stoelen bij en binnen de kortste keren worden de ervaringen uitgewisseld. Ze varen rond met een smal zesendertig voetertje. Uit Zweden vertrokken in een sneeuwstorm in november jl. en zo verlaat vanwege uit de hand gelopen geklus. Daarna tussen Portugal en Tenerif zevenenvijftig knopen zuidelijke wind gehad, waarin ze langdurig moesten bijliggen. Maar nu alweer maanden in het paradijs hier. Ja, Trinidad is een goede plek voor reparaties. Ja, het carnaval is er heftig. Nee, ze kunnen deze marina niet binnenlopen met hun 2.30m diepgang en ze liggen nog op de rede voor anker. Nee, de douane op Guadeloupe en Martinique is allerminst lastig. Ja, de bijboot kan ?s nachts beter aan dek in verband met diefstal. Op de Kaap Verden hebben ze hun eigen bijboot moeten terug kopen omdat die volgens locals 's nachts was afgedreven en door hen was gered.
Thuis heet kennisuitwisseling zoals dit bijscholing, worden studiedagen door de werkgever betaald als je ze tenminste in drievoud hebt aangevraagd en worden geaccrediteerde congressen bijgeschreven op je conduitestaat. Hier heerst nog weldadige deregulering.
We bomen een nacht door en ze blijken eenzelfde literaire smaak te hebben als wij. Alle elf delen van kapitein Hornblower hebben ze gelezen en ook sommen we met gemak beurtelings voorvallen op uit Rode Orm. Alleen het scheepsjournaal van Bontekoe kennen ze niet. Is dat eigenlijk wel vertaald in het Zweeds? Dit lijkt me een aandachtspuntje voor het ministerie van IGNV (Instandhouding van ons Glorieuze Nautische Verleden).

De volgende dag gaan we met onze scheepspapieren met enige schroom naar het douanekantoor. Wij zijn Guadeloupe binnengelopen op 1 januari maar we verzuimden toen in te klaren.
Het was Kerstvakantie en op de momenten dat wij er voor de deur stonden waren ze gesloten. Maar we hebben het toen ook niet consequent alle dagen erna geprobeerd.
Eergisteren met Pasen waren ze wederom dicht en gisteren zijn ze gesignaleerd, maar wij troffen toch een dichte deur. Vandaag staat de deur eindelijk open maar nu zijn we dus vier maanden te laat. Van iemand in de haven hoorden we een verhaal over zeilers die van St. Lucia naar St. Vincent waren gevaren, onderweg een paar nachten hadden geankerd en zich daarover moesten verantwoorden omdat de reisduur niet overeenstemde met de data van uit- en inklaren.
Het formulier dat ik nu voor mijn neus krijg laat geen halve waarheden toe. Ik biecht op en trek mijn vriendelijkste gezicht. De man wordt niet koud of warm van mijn nalatigheid. Zal ik bij datum van aankomst januari of april invullen, vraag ik? Hij prefereert het eerste. Zal ik bij de vraag over bemanning, die van toen of die van nu invullen? Hier prefereert hij het laatste. Dit geheel volgens het credo van het eiland: "Pas ni problème".

Enkele dagen later loopt het Franse schip Mallory onze marina binnen en meert naast ons af. Het blijkt een zusterschip te zijn van de Breeze hoewel je daarvoor goed moet kijken omdat het er zo vettig uitziet alsof het op de walvisvaart heeft gediend. Maar ze zijn geëxcuseerd want ze zijn al drie jaar onderweg en komen nu uit Patagoni?. 'Terugkeer uit Patagoni?', het zou een boek van Melville of van Conrad kunnen zijn. En het roept associaties op met de roaring forties, met ijsbergen en met Vuurlanders. De schipper vertelt dat ze zwaar weer hebben gehad bij Kaap Hoorn maar dat het schip zich fantastisch heeft gehouden. En dat schept een band. Reden om te besluiten dat de Fransen, hoewel laatkomers, ook een plekje verdienen in de glorieuze nautische geschiedenis.